⒈ 干枯;枯竭。
⒈ 干枯;枯竭。
引南朝 梁 陶弘景 《请HRef=https://www.qijian.info/list/yu/ target=_blank class=infotextkey>雨词》:“顷亢旱积旬,苗稼焦涸,远近嗷嗷,瞻天雀息。”
南唐 李建勋 《春HRef=https://www.qijian.info/list/xue/ target=_blank class=infotextkey>雪》诗:“莫道便为桑麦药,亦胜焦涸到春寒。”
明 李东阳 《吕梁洪二十韵》:“冬乾苦焦涸,夏潦愁泱漭。”
郭沫若 《橄榄·<HRef=https://www.qijian.info/list/xinglu/ target=_blank class=infotextkey>行路难>下篇三》:“况复脑如是冥冥,耳如是薨薨,情感如是焦涸,心绪如是不宁。”