先生名利比尘灰,绿竹青松手自栽。
拟把一竿盘石上,幅巾闲过峡山来。
清时通退一何忙,抚志山西汉仲长。
静觉眼根无俗物,翛然一室自焚香。
隐德家声累世闻,考盘幽涧作闲人。
夭红过眼随荣谢,菊秀兰香自占春。
种竹淇园远致君,生平孤节负辛勤。
需贤侧席非无意,地远言轻岂易闻。
该诗描写了作者在福建南平藏春峡HRef=https://www.qijian.info/list/dushu/ target=_blank class=infotextkey>读书论学时怀有的HRef=https://www.qijian.info/list/baofu/ target=_blank class=infotextkey>抱负,表现了其以竹自喻的清高雅致和HRef=https://www.qijian.info/list/huaicaibuyu/ target=_blank class=infotextkey>怀才不遇的HRef=https://www.qijian.info/list/xinqing/ target=_blank class=infotextkey>心情。