临江仙·冷红飘起桃花片

临江仙·冷红飘起桃花片朗读

冷红飘起桃花片,青春意绪阑珊。画楼帘幕卷轻寒,酒馀人散去,独自倚阑干。

夕阳千里连芳草,萋萋愁煞王孙。徘徊飞尽碧天云,凤笙何处,明月照黄昏。

译文

浅红色的桃花,落英缤纷,此情此景引发了主人公青春易逝的感伤。主人公站在装饰华美的楼房里,待酒宴结束,宾客都走了,独自凭栏以解愁忧。

夕阳下芳草绵延千里,就连贵族子弟也不免烦忧。转眼间已到黄昏时分,明月下,不知何处传来的幽幽笙咽,栏前伫立着的是无语人。

注释

冷(cēng)红:淡红,这里指代桃花。

阑(lān)珊(shān):残,将尽。

画楼:装饰华美的楼房。

萋(qī)萋:草木茂盛貌。

王孙:王的子孙,后泛指贵族子弟。

凤笙(shēng):即笙。本指四寸长、十二簧的笙,因其像凤之身,故称为“凤笙”。

阑干,最早指一种竹子木头或者其他东西编织的一种遮挡物。

参考资料:

1、黄进德.《冯延巳词新释辑评》:中国书店,2006:45

2、陈如江.梦里不知身是客:南唐词.人民文学出版社:人民文学出版社,2010:30

临江仙·冷红飘起桃花片创作背景

  中主保大二年五年,冯延巳被罢去官职,开始了三年的贬谪生涯。在抚州,也就是现在的江西临川,远离金陵,愁绪满怀。暮春时分,冯延巳写下《临江仙·冷红飘起桃花片》以表达满腹忧愁。

参考资料:

1、黄进德.《冯延巳词新释辑评》:中国书店,2006:45

  起句“冷红飘起桃HRef=https://www.qijian.info/list/hua/ target=_blank class=infotextkey>花片,HRef=https://www.qijian.info/list/qingchun/ target=_blank class=infotextkey>青春意绪阑珊。”昭示人们已到了HRef=https://www.qijian.info/list/muchun/ target=_blank class=infotextkey>暮春三月,HRef=https://www.qijian.info/list/chuntian/ target=_blank class=infotextkey>春天即将过去,象喻着南唐小朝廷的败落已初露端倪。

  “画楼帘幕卷轻寒”,象喻富丽堂皇的宫室已包孕着难以摆脱的令人寒心的隐患。酒余人散后,由喧闹归于寂静,更增添了主人公HRef=https://www.qijian.info/list/guji/ target=_blank class=infotextkey>孤寂的心绪,独自凭栏以解愁忧。

  “HRef=https://www.qijian.info/list/xiyang/ target=_blank class=infotextkey>夕阳千里连芳草,萋萋愁煞王孙。”紧承上片,叙写远眺所见。HRef=https://www.qijian.info/list/xiyang/ target=_blank class=infotextkey>夕阳下芳草绵绵,牵动着主人公的HRef=https://www.qijian.info/list/chouxu/ target=_blank class=infotextkey>愁绪。

  最后两句“凤笙何处,HRef=https://www.qijian.info/list/mingyue/ target=_blank class=infotextkey>明月照HRef=https://www.qijian.info/list/huanghun/ target=_blank class=infotextkey>黄昏”点明HRef=https://www.qijian.info/list/shijian/ target=_blank class=infotextkey>时间已由HRef=https://www.qijian.info/list/xiyang/ target=_blank class=infotextkey>夕阳转到了HRef=https://www.qijian.info/list/huanghun/ target=_blank class=infotextkey>黄昏,主人公在栏前凭望的HRef=https://www.qijian.info/list/shijian/ target=_blank class=infotextkey>时间就可想而知了。溶溶HRef=https://www.qijian.info/list/yueguang/ target=_blank class=infotextkey>月光下,主人公独自一人凭栏HRef=https://www.qijian.info/list/youshang/ target=_blank class=infotextkey>忧伤。整个境界是那么的静谧、孤凄、又带着难以言说的HRef=https://www.qijian.info/list/youchou/ target=_blank class=infotextkey>忧愁和HRef=https://www.qijian.info/list/ganshang/ target=_blank class=infotextkey>感伤。

  这首词的最大特点是写愁的不确定性和朦胧性。词中的HRef=https://www.qijian.info/list/youchou/ target=_blank class=infotextkey>忧愁,写来迷茫朦胧,含而不露。词中的HRef=https://www.qijian.info/list/youchou/ target=_blank class=infotextkey>忧愁“闲情”,常常很难确指是什么性质的HRef=https://www.qijian.info/list/youchou/ target=_blank class=infotextkey>忧愁,从而留给读者更大的HRef=https://www.qijian.info/list/ziyou/ target=_blank class=infotextkey>自由创造HRef=https://www.qijian.info/list/lianxiang/ target=_blank class=infotextkey>联想的空间。《临江仙·冷红飘起桃HRef=https://www.qijian.info/list/hua/ target=_blank class=infotextkey>花片》是言情之作,突破了词人一己HRef=https://www.qijian.info/list/shuhuai/ target=_blank class=infotextkey>抒怀的迹象,开始触及HRef=https://www.qijian.info/list/rensheng/ target=_blank class=infotextkey>人生的HRef=https://www.qijian.info/list/kumen/ target=_blank class=infotextkey>苦闷,HRef=https://www.qijian.info/list/yongtan/ target=_blank class=infotextkey>咏叹世事的HRef=https://www.qijian.info/list/kanke/ target=_blank class=infotextkey>坎坷,不期然地HRef=https://www.qijian.info/list/jieshi/ target=_blank class=infotextkey>揭示出HRef=https://www.qijian.info/list/rensheng/ target=_blank class=infotextkey>人生路上多HRef=https://www.qijian.info/list/kunnan/ target=_blank class=infotextkey>困难,自己独自面对需要归属的HRef=https://www.qijian.info/list/rensheng/ target=_blank class=infotextkey>人生HRef=https://www.qijian.info/list/zheli/ target=_blank class=infotextkey>哲理。

冯延巳

冯延巳 (903--960)又名延嗣,字正中,五代广陵(今江苏省扬州市)人。在南唐做过宰相,生活过得很优裕、舒适。他的词多写闲情逸致辞,文人的气息很浓,对北宋初期的词人有比较大的影响。宋初《钓矶立谈》评其“学问渊博,文章颖发,辩说纵横”,其词集名《阳春集》。 ...

冯延巳朗读
()

猜你喜欢

旅枕骤疑风彻屋,晓窗还见雪填渠。

梅花未放腊前蕊,雁足浑无别后书。

()

沈醉西风有底愁,冰轮重见月如钩。炉藏桂烬香犹爇,镫灺兰缸焰未收。

可忆婿乡骑竹马,难从童阜问金牛。输他意绪澄于水,静夜吟诗独倚楼。

()

言访神仙宅,攀藤石磴闲。泉声春雨涧,人影夕阳山。

丹灶久岑寂,白云空往还。劳劳尘土梦,愧我几时闲。

()

锦江绿。长想秦城在目。瞿塘上、春水舣船,十二遥峰翠如簇。

羁怀未易触。斜日平原散牧。潘郎爱,年少宦游,遮莫吴霜鬓边扑。

()

此时不忍抱遗材,欲把文章扇冷灰。

见说读书堂尚在,瓣香寄与谒东莱。

()

多年散木成劳薪,每羡文园卧病身。龙泉太阿知我者,历落钦崎可笑人。

宗国亦忧漆室女,高天乃吊湘累臣。无端重下苍生涕,不愿君王问鬼神。

()