孤月当楼满,寒江动夜扉。
委波金不定,照席绮逾依。
未缺空山静,高悬列宿稀。
故园松桂发,万里共清辉。
月圆。唐代。杜甫。 孤月当楼满,寒江动夜扉。委波金不定,照席绮逾依。未缺空山静,高悬列宿稀。故园松桂发,万里共清辉。
独悬天空的一轮圆月,正对屋舍,月光照射在秋夜滚滚的江面之上,又反射到屋门之上闪动。
绵延曲折起伏的水波在不停地跳动着金光,华丽的绮席被月光照射显得更加老旧。
秋天的深夜里高悬着的一轮明月,照耀着幽深人少的山林。夜空中月光皎洁,群星稀廖。
想到遥远的家乡的松树当茂,桂花正香,在这明净的夜晚,唯愿同远隔万里天涯的亲人们共同沐浴着这美好的月光之中。
①梁武帝诗:“慅慅孤月帷。”
②何逊诗:“寒江复寂寥。”庾肩吾诗:“高楼开夜扉。”
③《月赋》:“委照而吴业昌。”郊祀歌:“月穆穆以金波。”
④《六韬》:“纣时以绮为席。”邹阳《酒赋》:“绡绮为席。”“绮逾依”:(席子上的)光彩更加柔美。
⑤《释名》:“月缺也,满则缺也。”陶弘景诗:“空山霜满高烟平。”"未缺“:指月圆。
⑥《淮南子》:“高悬大镜。”《月赋》:“列宿掩缛,长河韬映。””列宿“:指众星。
⑦何逊诗:“独守故园秋。”《杜臆》:松桂发,犹言松菊犹存。张正见诗:“松桂此真风。”
⑧傅玄诗:“皎皎濯清辉。”《月赋》:“隔千里兮共明月。结联本之。”胡应麟曰:杜有太巧类初唐者,如“委波金不定。照席绮逾依”,有太纤近晚唐者,如“雨深荒院菊,霜倒半池莲”。
参考资料:
1、(唐)杜甫著,(清)仇兆熬注 .杜诗详注 :中华书局出版社 ,2007-6-1 .
全诗一直在HRef=https://www.qijian.info/list/xioyue/ target=_blank class=infotextkey>写月,角度不断HRef=https://www.qijian.info/list/bianhua/ target=_blank class=infotextkey>变化,HRef=https://www.qijian.info/list/yijing/ target=_blank class=infotextkey>意境开阔,但清冷寂廖,抒发了作者面对HRef=https://www.qijian.info/list/mingyue/ target=_blank class=infotextkey>明月时HRef=https://www.qijian.info/list/gudu/ target=_blank class=infotextkey>孤独和对远方HRef=https://www.qijian.info/list/qinren/ target=_blank class=infotextkey>亲人真切的HRef=https://www.qijian.info/list/sinian/ target=_blank class=infotextkey>思念。
首联从天上月、江上波到门上HRef=https://www.qijian.info/list/yueguang/ target=_blank class=infotextkey>月光的闪动,视角不断转换,写出了一个活脱脱的生动传神的HRef=https://www.qijian.info/list/yueliang/ target=_blank class=infotextkey>月亮。
颔联诗人从江楼上俯视HRef=https://www.qijian.info/list/changjiang/ target=_blank class=infotextkey>长江上的HRef=https://www.qijian.info/list/yuese/ target=_blank class=infotextkey>月色,又从HRef=https://www.qijian.info/list/xiojiang/ target=_blank class=infotextkey>写江上的HRef=https://www.qijian.info/list/yueguang/ target=_blank class=infotextkey>月光转到写屋内的HRef=https://www.qijian.info/list/yueguang/ target=_blank class=infotextkey>月光。
颈联诗人的视线从室内转到了室外,接着诗人又仰望星空。
尾联诗人由眼前的HRef=https://www.qijian.info/list/yueliang/ target=_blank class=infotextkey>月亮想像到千里之外的HRef=https://www.qijian.info/list/jiaxiang/ target=_blank class=infotextkey>家乡和HRef=https://www.qijian.info/list/qinren/ target=_blank class=infotextkey>亲人,HRef=https://www.qijian.info/list/lianxiang/ target=_blank class=infotextkey>联想到与他们远隔万里共沐HRef=https://www.qijian.info/list/yueguang/ target=_blank class=infotextkey>月光。这是诗人的HRef=https://www.qijian.info/list/moihao/ target=_blank class=infotextkey>美好的HRef=https://www.qijian.info/list/yuanwang/ target=_blank class=infotextkey>愿望和真情的HRef=https://www.qijian.info/list/zhuyuan/ target=_blank class=infotextkey>祝愿,也是自己长期滞留HRef=https://www.qijian.info/list/yixiang/ target=_blank class=infotextkey>异乡,久久难归的无可奈何的告慰。
全诗HRef=https://www.qijian.info/list/yijing/ target=_blank class=infotextkey>意境宏大、清冷寂静,从天上写到地上,从江上写到屋里,从眼前写到HRef=https://www.qijian.info/list/shan/ target=_blank class=infotextkey>山林,从身边写到万里之外。但无论怎么写HRef=https://www.qijian.info/list/yueliang/ target=_blank class=infotextkey>月亮,写HRef=https://www.qijian.info/list/yueguang/ target=_blank class=infotextkey>月光,都始终摆脱不了一种HRef=https://www.qijian.info/list/gudu/ target=_blank class=infotextkey>孤独与HRef=https://www.qijian.info/list/jimo/ target=_blank class=infotextkey>寂寞的感觉,作者远在HRef=https://www.qijian.info/list/taxiang/ target=_blank class=infotextkey>他乡,根本无法与HRef=https://www.qijian.info/list/qinren/ target=_blank class=infotextkey>亲人HRef=https://www.qijian.info/list/tuanju/ target=_blank class=infotextkey>团聚,只能借HRef=https://www.qijian.info/list/yueliang/ target=_blank class=infotextkey>月亮遥遥地寄托一种对HRef=https://www.qijian.info/list/qinren/ target=_blank class=infotextkey>亲人的HRef=https://www.qijian.info/list/sinian/ target=_blank class=infotextkey>思念之情,既然无法HRef=https://www.qijian.info/list/tuanju/ target=_blank class=infotextkey>团聚,才会有万里共清辉的HRef=https://www.qijian.info/list/yuanwang/ target=_blank class=infotextkey>愿望。
杜甫(712-770),字子美,自号少陵野老,世称“杜工部”、“杜少陵”等,汉族,河南府巩县(今河南省巩义市)人,唐代伟大的现实主义诗人,杜甫被世人尊为“诗圣”,其诗被称为“诗史”。杜甫与李白合称“李杜”,为了跟另外两位诗人李商隐与杜牧即“小李杜”区别开来,杜甫与李白又合称“大李杜”。他忧国忧民,人格高尚,他的约1400余首诗被保留了下来,诗艺精湛,在中国古典诗歌中备受推崇,影响深远。759-766年间曾居成都,后世有杜甫草堂纪念。 ...
杜甫。 杜甫(712-770),字子美,自号少陵野老,世称“杜工部”、“杜少陵”等,汉族,河南府巩县(今河南省巩义市)人,唐代伟大的现实主义诗人,杜甫被世人尊为“诗圣”,其诗被称为“诗史”。杜甫与李白合称“李杜”,为了跟另外两位诗人李商隐与杜牧即“小李杜”区别开来,杜甫与李白又合称“大李杜”。他忧国忧民,人格高尚,他的约1400余首诗被保留了下来,诗艺精湛,在中国古典诗歌中备受推崇,影响深远。759-766年间曾居成都,后世有杜甫草堂纪念。
寄朱博士。宋代。徐积。 吴有朱夫子,相知凡几年。心怜闭门叟,书附过江船。行已为人表,文应许世传。临风有馀诲,时复慰皤然。
代吴儿作小至后九九诗八解 其七。宋代。张侃。 五五三三抛堶忙,柳丝深处映陂塘。狸奴犬子寻阴地,八九春中日正长。
禅人并化主写真求赞。。释正觉。 妙而不有,空而不无。坐寒床下板,步转劫前壶。返色光初发,知音德不孤。流长信是盈科水,盘走端如受影珠。
晚饭太塘岭缘隐庵。清代。曾尚增。 太塘岭下好停车,小憩茅庵日已斜。藜苋尝来偏有味,鹪鹩随处可为家。梦中云树迷千里,壁上烟岚识九华。最喜僧雏能解事,殷勤频献奥香茶。
艳曲十首 其十。明代。胡应麟。 渌水荡涟漪,江南日暮时。吴姬木兰棹,越女竹枝词。恼杀横塘下,纷纷轻薄儿。
蜀府遇夏时教谕次韵叙德言怀。明代。方孝孺。 周道昔沦丧,凤鸟收其声。纷纷徇世士,各以智术鸣。仲舒起西都,蜀汉有孔明。下帷谈正谊,濡走济群生。二子苟遇时,惠泽