HRef=https://www.qijian.info/list/guren2/ target=_blank class=infotextkey>古人常借HRef=https://www.qijian.info/list/yongliu/ target=_blank class=infotextkey>咏柳以HRef=https://www.qijian.info/list/fubie/ target=_blank class=infotextkey>赋别,这首诗也没有脱离HRef=https://www.qijian.info/list/liqing/ target=_blank class=infotextkey>离情的旧旨,但构思新颖,HRef=https://www.qijian.info/list/xiangxiang/ target=_blank class=infotextkey>想象奇特而又切合情景。
诗的一、二句,寥寥几笔,绘出了一幅美丽的古堤春柳图。古堤两旁,HRef=https://www.qijian.info/list/chuiliu/ target=_blank class=infotextkey>垂柳成行,晴光照耀,通体苍翠,蓊蓊郁郁,袅袅婷婷,远远望去,恰似一缕缕烟霞在飘舞。“袅袅”、“青青”,连用两个叠字,一HRef=https://www.qijian.info/list/xiojiang/ target=_blank class=infotextkey>写江边柳的轻柔婀娜之态,一写其葱茏苍翠的颜色,洗炼而鲜明。前人多以“翠柳如烟”、“HRef=https://www.qijian.info/list/yangliu/ target=_blank class=infotextkey>杨柳含烟”、“含烟惹雾”等来形容柳的轻盈和春的秾丽,这里径直用“一树烟”来称呼HRef=https://www.qijian.info/list/liushu/ target=_blank class=infotextkey>柳树,HRef=https://www.qijian.info/list/xiangxiang/ target=_blank class=infotextkey>想象奇特,造语新颖。只此三字,便勾出了柳条婆娑袅娜之状,烘托出HRef=https://www.qijian.info/list/chunguang/ target=_blank class=infotextkey>春光的绮丽明媚,并为下面写HRef=https://www.qijian.info/list/liqing/ target=_blank class=infotextkey>离情作了反衬。
三、四两句直接写HRef=https://www.qijian.info/list/liqing/ target=_blank class=infotextkey>离情。HRef=https://www.qijian.info/list/yongliu/ target=_blank class=infotextkey>咏柳HRef=https://www.qijian.info/list/xibie/ target=_blank class=infotextkey>惜别,诗人们一般都从折枝相赠上着想,如“伤见路旁HRef=https://www.qijian.info/list/yangliu/ target=_blank class=infotextkey>杨柳春,一重折尽一重新。今年还折去年处,不送去年HRef=https://www.qijian.info/list/libie/ target=_blank class=infotextkey>离别人”(施肩吾《折HRef=https://www.qijian.info/list/yangliu/ target=_blank class=infotextkey>杨柳》);“曾栽HRef=https://www.qijian.info/list/yangliu/ target=_blank class=infotextkey>杨柳HRef=https://www.qijian.info/list/jiangnan/ target=_blank class=infotextkey>江南岸,一别HRef=https://www.qijian.info/list/jiangnan/ target=_blank class=infotextkey>江南两度春。遥忆青青江岸上,不知攀折是何人”(白居易《忆江柳》)等等。雍裕之却不屑作这种别人用过的诗句,而从折枝上翻出新意。“若为丝不断,留取系郎船”,诗人笔下的女主人公不仅没有HRef=https://www.qijian.info/list/zheliu/ target=_blank class=infotextkey>折柳HRef=https://www.qijian.info/list/zengbie/ target=_blank class=infotextkey>赠别,倒HRef=https://www.qijian.info/list/xiwang/ target=_blank class=infotextkey>希望柳丝绵绵不断,以便把HRef=https://www.qijian.info/list/qinHRef=https://www.qijian.info/list/gre/ target=_blank class=infotextkey>GREn/ target=_blank class=infotextkey>情人的船儿系住,永不分离。这一方面是想得奇,说出了别人没有说过的语句,把HRef=https://www.qijian.info/list/xibie/ target=_blank class=infotextkey>惜别这种抽象的HRef=https://www.qijian.info/list/ganqing/ target=_blank class=infotextkey>感情表现得十分具体、深刻而不一般化;同时,这种HRef=https://www.qijian.info/list/xiangxiang/ target=_blank class=infotextkey>想象又是很HRef=https://www.qijian.info/list/ziran/ target=_blank class=infotextkey>自然的,切合HRef=https://www.qijian.info/list/jiangbian/ target=_blank class=infotextkey>江边柳这一特定情景。大江中,船只来往如梭;堤岸上,烟柳丝丝弄碧;柳荫下画船待发,枝枝柔条正拂在那HRef=https://www.qijian.info/list/xingzhou/ target=_blank class=infotextkey>行舟上。景以情合,情因景生,此时此刻,萌发出“系郎船”的天真HRef=https://www.qijian.info/list/huanxiang/ target=_blank class=infotextkey>幻想,合情合理,HRef=https://www.qijian.info/list/ziran/ target=_blank class=infotextkey>自然可信。这里没有一个“别”字“愁”字,但痴情到要用柳条儿系住郎船,则HRef=https://www.qijian.info/list/lichou/ target=_blank class=infotextkey>离愁之重,别恨之深,已经不言而喻了。这里也没有一个“江”字、“柳”字,而HRef=https://www.qijian.info/list/jiangbian/ target=_blank class=infotextkey>江边柳“远映征帆近拂堤”(温庭筠《HRef=https://www.qijian.info/list/yangliu/ target=_blank class=infotextkey>杨柳枝》)的独特形象,也是鲜明如画。至此,“古堤边”三字才有了着落,全诗也浑然一体了。
中唐戴叔伦写过一首《堤上柳》:“HRef=https://www.qijian.info/list/chuiliu/ target=_blank class=infotextkey>垂柳万条丝,春来织HRef=https://www.qijian.info/list/bieli/ target=_blank class=infotextkey>别离。行人攀折处,是妾断肠时。”由“丝”而HRef=https://www.qijian.info/list/lianxiang/ target=_blank class=infotextkey>联想到“织”,颇为新颖,但后两句却未能由此加以生发,而落入了窠臼;它没有写出堤上柳与别处柳的不同之处,如果把题目换成路边柳、楼头柳也一样适用。其原因在于诗人的描写,脱离了彼时彼地的特定情境。两相比较,雍裕之的这首《HRef=https://www.qijian.info/list/jiangbian/ target=_blank class=infotextkey>江边柳》匠心独运、高出一筹。
雍裕之雍裕之:唐朝人(约公元八一三年前后在世)字不详,蜀人。生卒年均不详,约唐宪宗元和中前后在世。有诗名。工乐府,极有情致。贞元后,数举进士不第,飘零四方。裕之著有诗集一卷, 《新唐书艺文志》传于世。 ...
雍裕之。 雍裕之雍裕之:唐朝人(约公元八一三年前后在世)字不详,蜀人。生卒年均不详,约唐宪宗元和中前后在世。有诗名。工乐府,极有情致。贞元后,数举进士不第,飘零四方。裕之著有诗集一卷, 《新唐书艺文志》传于世。
一战聊麾十万师,西来捷报走黄旗。六骡壮骑终须去,九虎将军亦谩为。
面内疲民元不改,从中胜算自无遗。临轩想见天颜喜,百辟欢声动玉墀。
淮西军大破贼兵连六告捷喜成口号二首 其一。宋代。叶梦得。 一战聊麾十万师,西来捷报走黄旗。六骡壮骑终须去,九虎将军亦谩为。面内疲民元不改,从中胜算自无遗。临轩想见天颜喜,百辟欢声动玉墀。
依韵和诚之淮上相遇。宋代。梅尧臣。 一别逋翁久不逢,亦知诸葛卧龙中。几年三致千金富,今日重追二谢风。形槁已能同散木,鬓霜从听著寒蓬。飞光入酒旧时月,来炤狂歌犹未穷。
晚桂。清代。许传霈。 百卉俱飘息,丛桂出高冈。年年七八月,空际散天香。有桂独后发,若自甘退藏。繁枝零玉露,翠节霏轻霜。西风战阵阵,清籁杂金商。纫兰既失佩,裂荷早无裳。仙骨经折磨,高韵起抑扬。仰天望蟾阙,一枝列上方。高撷此花者,徐步乐翱翔。何以同此质,瞠焉不可望。无知在草木,有意听彼苍。冬荣本我辈,先后何自妨。晚枫爱红叶,晚菘饶秋光。嗟哉涧底树,金粟缀郎当。迟迟非本意,羞与众草芳。月中能寄语,乞为谢吴刚。
宿峡口。明代。释今无。 今夜又依高峡宿,一年心眼且新鲜。风声入树猿应语,鹤影横江人未眠。怪石看多追太古,微波寒渐起虚烟。吾生亦是无涯者,老去凭谁负此肩。